In de war

Op Facebook komt een foto voorbij van bloeiende sneeuwklokjes temidden van de herfstkleuren. Gemaakt door een bekende, dus geen fake news naar ik mag aannemen. Iemand anders meldt dat bij hen in de tuin een juffertje-in-het-groen staat te bloeien; dat doet ze gewoonlijk in de zomer. Bij ons heeft recent de rode roos in de zijtuin weer nieuwe knoppen gemaakt, terwijl ze normaal gesproken maar één keer bloeit. En in mijn voortuin bloeit de diascia vrolijk roze naast de goudgele geranium. Niet de mooiste kleurcombinatie, maar ja, ze horen ook niet gelijktijdig te bloeien….

Het is genieten van nog zoveel bloemen in de tuin, maar het is ook duidelijk: de natuur is in de war. Net als wij. Je zou haast zeggen dat ze ook last heeft van alle corona-perikelen, en daar maar eens lekker tegen protesteert. Zo’n vorm van protest kan ik wel waarderen. Maar ja, dat is een onzinnig fantasietje van de soort waar mijn moeder zo goed in was; en waar we altijd veel plezier om hadden omdat we wisten dat het een fantasietje was en het leuk was om op die manier de wereld even op zijn kop te zetten. Of misschien wel meer: een verklaring te geven die even onzinnig was als de manier waarop de wereld om ons heen op zijn kop stond. Want dat is natuurlijk geen nieuw verschijnsel, dat is al zo oud als de wereld zelf.

Er zijn uiteraard hele logische verklaringen te geven voor die ‘in-de-war-natuur’, maar die zijn lang niet zo grappig als zo’n fantasietje. Die zijn heel serieus. Maar het zijn ook gedachten, net als dat fantasietje. Je zou ook nog kunnen zeggen: misschien is die natuur wel niet zo in de war als wij denken. Want wij meten het af aan de kalender en die zegt: november. Conclusie: het is herfst en dan bloeien er geen sneeuwklokjes en diascia. Rozen misschien nog wel een enkele, maar dan toch alleen die doorbloeiende soorten. Moeder natuur houdt zich dus niet aan onze kalender en is daarom in de war.

Maar moeder natuur reageert gewoon, conform haar natuur, op de omstandigheden. En die zijn al een tijdje: veel zon en niet koud. Nou, dan bloeien wij. Het stopt vanzelf wel een keer als die omstandigheden veranderen. Intussen valt er dus veel te genieten voor ons, als we er niet teveel aan ideeën, verwachtingen en normen overheen leggen. Gewoon alleen maar kijken naar die verschijnselen.

“Ik verbaas mijzelf voortdurend; dat is het enige wat het leven de moeite waard maakt” staat er op een kaartje dat ik dit weekend in handen kreeg. Het is een citaat van Oscar Wilde. Een citaat dat hem typeert, de kritische observator van zijn tijd. In verbazing leg je wat je ziet of hoort, bewust of onbewust, tegen de maatlat van je eigen ideeën. Het is minder open dan verwondering, dat je meer in de vragende houding zet: wat zie ik, hoor ik nu eigenlijk? Dat maakt het leven inderdaad de moeite waard. Omdat het alles open houdt: genieten van bloeiende rozen in november, of de dwarse kijk op het leven van een, al dan niet grappig, gedachtenexperiment, oftewel een fantasietje.