Warmte

Het weekend ligt weer achter me, en als ik er op terugkijk is het woord dat bij me opkomt en dat het het beste omschrijft: warmte. Dat is wat ik heel veel heb ervaren de afgelopen dagen: warmte. De warmte die uitgaat van het contact met leuke, aardige, spontane, nieuwsgierige, nieuwe en vertrouwde mensen. En daar waren er dit weekend veel van.

Zaterdagochtend weer allerlei nieuwe mensen voor de meditatiegroepen. Sommigen met ervaring, anderen totaal blanco maar nieuwsgierig naar de ‘reis’ die ze met het mediteren aanvangen. Het leukste vind ik altijd de mix van mensen; er is geen specifiek ‘type’ dat meditatie opzoekt. Allerlei verschillende achtergronden, leeftijden, ervaringen, man en vrouw. Als er al een overeenkomst is, is dat ze niet van zweverigheid houden. Ik ook niet, dus kennelijk komt dat over. En allemaal met de lichte, leuke spanning van iets nieuws beginnen, met nieuwe mensen – ikzelf incluis. Het is telkens weer hartverwarmend om te ervaren hoe zo’n groep nieuwe mensen het vertrouwen heeft, en geeft, om samen – met elkaar en met mij – aan de slag te gaan. En als we dan eenmaal voor het eerst samen gemediteerd hebben is er al iets in de sfeer gebeurd. Wat precies is moeilijk te benoemen, maar de warmte van verbondenheid in de gezamenlijke activiteit maakt er wel deel van uit. Dat geeft dan weer meer vertrouwen, en een gevoel van veiligheid – essentieel in zo’n setting waarin veel geleerd wordt. Het blijft me raken, iedere keer dat ik dit meemaak.

Geen mooiere start denkbaar voor de rit die daarna volgde, naar het zuiden. Waar we zondag voor het eerst sinds twee jaar weer zouden samenkomen met onze groep japanse bamboefluit-spelers. Op onze vaste stek: de Tilburgse zendo die ik bijna 11 jaar geleden samen met Sietze heb opgezet. Al tijdens de rit voelde ik de warmte van dierbare herinneringen – ik zal hem wat keertjes gemaakt hebben…Vooral toen ik bij Vught de N65 richting Tilburg opreed, want die weg heb ik in de achterliggende 24 jaar ontelbare malen gereden. Het was redelijk stil weer, en opnieuw werd ik getroffen door de herfstkleuren van de vele bomen langs die weg. Een diep gevoel van vertrouwdheid kwam op. Dit stukje Brabant is echt mijn tweede thuis geworden in al die jaren, en het is heerlijk er met enige regelmaat heen te gaan. Zoals het jarenlang andersom is geweest.

Het zijn geen bijzondere dingen die dat gevoel van vertrouwdheid en warmte geven. De bekende hoek omgaan en het pand van de bakker zien. De poort die nog steeds een beetje klemt bij nattig weer. Het Japanse tuintje dat het zo ontzettend goed doet daar en waar de laatbloeiende bijzondere variant van de Persicaria zijn piepkleine roze bloempjes laat zien. De varen van Hedwig die nóg groter is geworden. Het kronkeltje dat het pad om de grote bamboe maakt voordat je bij de deur komt, een idee van René. Het geluid van de achterdeur als hij achter me sluit. De gang die smal begint en breder uitloopt, met de warme gloed van het vele berkenhout dat we gebruikt hebben in de inrichting. De nieuwe tafel, wat verschuivingen in de opstelling van meubeltjes – ze beklemtonen alleen maar de vertrouwdheid van alles wat nog is zoals het ooit, met veel liefde, is gemaakt. Heerlijk slapen in het vertrouwde ‘dokusan-hok’, de ruimte voor persoonlijk onderhoud, waar nu een Boeddha en een kraanvogel over me waken. En ’s ochtends een tijdje mediteren in de stille zondagochtend-zendo, waar ik zo ongelooflijk veel uren heb ‘gezeten’, met de honderden mensen die ik in Tilburg heb leren mediteren, en de velen die jarenlang zijn blijven komen. Ze zeiden altijd: als het lukt om in Tilburg iets van de grond te krijgen, dan lukt het overal. Het is gelukkig zo goed gelukt, dat ik nu bij onze opvolger daar de sleutel kan en mag ophalen om er een zondag lang met onze fluitclub te ‘blazen’.

Ook dat is een dag vol warmte: het weerzien van de oude bekenden na twee jaar, een nieuwe deelneemster, op de plek waar we ruim 8 jaar geleden zijn begonnen met deze groep. Blij dat we weer samen kunnen komen met Hans, die ons al die jaren al met hart en ziel en tomeloze inzet leidt. In de intimiteit van deze ruimte die zich zo goed leent voor de bescheiden maar warme klanken van onze bamboefluiten. Ze zijn niet te stemmen anders dan met onze adem, maar deze keer vinden we elkaar direct in de zacht geblazen laagste noot, zeven verschillende fluiten mooi afgestemd waar ik in de samenklank regelmatig niet meer kan hóren of mijn fluit geluid maakt, maar het alleen nog voel aan de trillingen. Verdwijnen in de klank…

Stilte, samenklank, praten, lachen. De warmte van het samenzijn en delen wat ons bindt geeft betekenis aan wat in wezen een hele eenvoudige dag is.

Dankbaar ruim ik einde middag op en maak ik schoon. Alsof ik nooit ben weggeweest. Ik sluit onze zendo af en breng de sleutel terug naar Remko, waar me een heerlijk maal wacht in het goede gezelschap van zijn gezin. En na nog even napraten bij de koffie met zijn tweetjes, de warmte van een ‘afscheid’ tussen vrienden waarin het weerzien al besloten ligt.

In de ‘afterglow’ is de terugreis voorbij voordat ik er goed en wel aan ben begonnen. Verdwijnen in ruimte en tijd, dankzij warmte, betekenis en vriendschap.