vandaag geen volzinnen
maar wat hortend en stotend
een overpeinzing
die in zijn eerste woorden nog niet weet
waar hij naar toe zal gaan
mijn vingers volgt op het toetsenbord
wel voelt dat het gaat over verschil
tussen wijsheid en redelijkheid
maar nog niet zo helder wat te zeggen
behalve dat redelijkheid niet raakt
niets doet in mijn hart
zoals een dwarrelend blad, een vogel
een snorrende kat
of de schoolklas met kindertjes
in hun groene hesjes op weg terug
van gymzaal naar school
zo herkenbaar in hun voorbijgaand gesnater
zo lief
daar wil je toch
zonder morren
een wereld voor redden
wat is het
dat redelijkheid niet raakt
met al zijn kracht van argumenten
in mooie, goedverzorgde zinnen
zijn doel volstrekt voorbij schiet
de glimlach van een wijze
die “Ah!” zegt, of mijn naam
of “zullen we dit samen doen?”
bijvoorbeeld
geen moeite kent
mij te bereiken
geef geen antwoord
op mijn vraag
laat me de leegte
van mijn overpeinzing
peins met me mee
in korte, onaffe zinnen
verwonderd
over zoveel kracht
van geen argument
kunnen we elkaar vinden
in de glans van onze ogen
de sprankel van onze glimlach
de warmte van ons hart
ook als wij ons niet kennen
Ik loop wat achter met het lezen van je blogs en.lees nu je mooie gedichten. Mooi getroffen. Dank je wel.
Ik zie redelijkheid niet als rationeel.
Meer als ik luister naar je.
En in alle redelijkheid kan ik meegaan in je betoog.
Ik probeer mijn hele leven al een redelijk mens te zijn.
En hoop dat het een beetje gelukt is.
Wie weet?…….
Oooooh, dank je wel Lilian! Wat prachtig. Het ontroert zó.