Vitaal

101

staat er bovenop de kast

in kleurig geschilderde, grote cijfers

van karton.

101 is ze

mijn oud-tante, en lief

zoals ze daar zit in haar stoel,

blij met bezoek

maar ook wel snel moe.

“Het is geen kunst om oud te worden”

vindt ze, “maar oud zijn…..

nou, nou,….”

Zelfs gewoon luisteren

kost veel energie

aan dat witte hoofd

dat alle moeite wil doen

om het gesprek te blijven volgen.

Soms dut ze dan ook even weg

in een mini-mini-slaapje

dat haar weer even opfrist

net als het soesje

dat ik voor haar meenam,

en de peertjes voor morgen.

Want ook als je 101 bent

is er nog steeds een morgen

en een gister, en een nu.

Voor zolang als het duurt,

maar dat geldt ook voor mij,

en voor iedereen.

Je kunt niet eens zeggen dat zij

dichterbij is bij

geen morgen meer, en geen gister en geen nu.

Mijn lichaam net zo broos als het hare,

niettegenstaande de vitaliteit die ik voel.

Kan ik wel zeggen dat ik

vitaler ben dan zij

die haar ogen telkens weer opent

voor een nieuwe dag,

voor een nieuw gesprek,

voor een nieuwe lach,

bij

101?