Zo’n herkenbare uitspraak
ik voel me schuldig
als ik niet iets doe
als ik de mensen hier achterlaat
dat ik gewoon mijn
normale leven kan lijden
terwijl het daar oorlog is.
Zo’n ingewikkeld gevoel
omdat je ergens ook wel weet
dat er iets niet aan klopt
terwijl die wetenschap
het gevoel niet wegneemt.
En ook dat ‘iets doen’
zelfs al doe ik
al wat ik kan
laat me nog steeds
vervuld zijn van schuld
omdat het nooit, nee nooit
genoeg zal zijn.
Zo loopt de weg van het ‘doen’
stuk in mijn goede bedoelingen
en zoekt mijn frustratie een uitweg
die ook al niets oplost
maar alleen maar toevoegt
aan alle gedoe
van kwaad tot erger
totdat het ook in mij
oorlog is.
En dat allemaal
omdat ik me schuldig voel
wat zoveel wil zeggen dat ik
het niet goed genoeg doe
te kort schiet.
Kan ik dat onder ogen zien?
Kan ik daar bij blijven,
bij dat gevoel
er niet van wegkijken?
De onrust die het teweeg brengt
in mijn lichaam ervaren?
En dan te zien
dat het niet gelijk blijft
maar komt en gaat
en zo ruimte schept
een ruimte waarin zich dan
ineens
iets anders kan tonen
Dankbaarheid
voor wat er is.
De doorbrekende zon
de geur van een narcis
voor het vermogen
schuld te voelen
omdat het mij menselijk houdt
en medemenselijk
zodat ik niet wegkijk
en de oorlog niet uitbreid
dat is toch wel het minste
dat ik kan doen
en wie weet
wat er dan nog kan voortkomen
uit die zaadjes
van schuldigheid
en dankbaarheid.
Dank Lilian, zoooo herkenbaar.
🙏
Ik ben heel dankbaar dat je dit deelt.
Ik ga het doen, er-bij blijven en voelen.