Geen woorden

Soms

is er niet zoveel te zeggen

lijken alle woorden te veel

of simpelweg te leeg

om te kunnen vertellen

waar het op dit moment om draait

de schoonheid van het leven

zo wit en puur als het lenteklokje

dat overal verschijnt

in grote bossen

hoog op de stengel

soepel in de wind

elk van die duizenden klokjes

even uniek beeldschoon

als al die andere

zoals iemands kleinkind

het grootste wonder

net zo’n groot wonder

als al die andere kleinkinderen

overdekt met lippenstift-kussen

“net Oma weer gezien”

in Bovenkarspel

of het metrostation in Kyiv

zoals de glans

van de ontmoeting

met een ander

goed bevriend, bij de thee

onbekend, met een glimlach

in het voorbijgaan

een “goedenmiddag”  

hoewel niet verstaan

toch begrepen

immers wat vraagt contact méér

dan elkaar te zíen

om mooi te zijn

zo eenvoudig

zo altijd aanwezig

zoals de zon

die alleen ogenschijnlijk

verschijnt en weer verdwijnt

omdat er een wolk voorbij drijft

of de aarde wentelt

om haar as

de zon blijft daar

al zie ik haar niet

het contact is altijd daar

al voel ik het soms niet

die afwezigheid

zit niet in het andere

maar in mij

als ik niet kíjk

voorbij de grenzen

van mijn denken

waar het jonge groen

aan de bomen

een eeuwigdurende

verschijning is

en dankbaarheid

net zo eenvoudig

als het pure witte

lenteklokje.