Toen God verdween uit Jorwerd
wat verloren we toen nog meer
dan een geloof
in een kracht die
ons te boven ging en
ons droeg in
voor- en tegenspoed
een kracht die voor velen
de vorm had van
een Meedogende Man
tot wie we ons konden richten
met onze vragen en twijfels
onze angsten en
onze dankbaarheid
verdween met dat geloof
ook het vertrouwen
dat we er nooit
alleen voor staan
het nooit alleen
hoeven doen ook al
moeten we wel
ons steentje bijdragen
het vertrouwen dat
als we dat allemaal doen
samen
ook onze tegenspoed
beter te harden is
onze voorspoed
vrolijker omdat we
hem kunnen delen
met hen die dat
ook met ons doen
is met het badwater
van het geloof
het kind van vertrouwen
en gezamenlijkheid
ook weggegooid?
hoe dragen we dan
dat leven waarin
we ons bevinden
en waarin zoveel gebeurt
dat teveel is om alleen
op mijn schouders te rusten
of op die van
die sterke man
om wie we dan gaan roepen
die ook maar
eén paar schouders heeft
en net zo’n beperkte kracht
als wij allemaal
die sterke man
die het ook niet alleen redt
en zelfs niet ‘zelf’
die ook afhankelijk is
van anderen
van de gemeenschap
om hem heen
wie dat ook zijn
net als ik, en jij,
en wij
dat vertrouwen
dat zo helpt
om me te realiseren
ik hoef het niet alleen te doen
ik hoef het zelfs niet zelf te doen
ik hoef alleen mijn steentje bij te dragen
in het vertrouwen dat ook
anderen dat doen
dat vertrouwen
kan dat blijven bestaan
ook zonder geloof
in God
of een sterke man
of iets anders
een abstract-gemaakte kracht
of energie
of hoe het ook
genoemd wordt
en waaraan nog steeds
het geloof lijkt te kleven
dat JIJ die kracht
of energie
moet hebben of
ontwikkelen
zodat je
alleen maar verder
weg geduwd wordt
in je alleen-staan
in je ‘zelf’
of juist dat die kracht
buiten jou staat
waaraan jij geen deel
zou hebben
en die wel voor ons zorgt
“the universe provides”
in beide perspectieven
staan we machteloos alleen
aangewezen op ons zelf
met die smalle schouders
die slechts een deel kunnen dragen
en dat ook best willen doen
en dat ook zullen doen
als het vertrouwen weerkeert
dat we dat allen
samen
doen
Dank Lilian, een pareltje van een tekst nu even tussendoor, herlezenswaardig voor later.
Ik merk dat ik meteen Herzberg’s korte tekst erachteraan murmel.
Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar
tillen zijn wat een gezwoeg
als iedereen niet iedereen
terwille was als iedereen
niet iedereen op handen droeg.
Herinnering aan mijn eerste weekendsesshin bij jou en Floor in Vught, hing op mijn slaapkamer, maar vooral een kleine herinnering aan waar je zelf zo mooi woorden aan hebt gegeven.
Prachtige tekening.
En ook een prachtige tekst .
Om deze tot je door te laten dringen in
De individuele kracht die in het samen komen elkaar voed en ondersteunen kan.
Dank je wel, Evelien! Mooi he, die tekening – een japanse scroll die ik een aantal jaren geleden kocht… nu eindelijk een tekst erbij…
Dankjewel Lilian💓
‘maar soms even
wordt lijden opgeschort
of dragen mensen het samen
zo zouden wij moeten leven‘
(Oosterhuis)
Mooi die tekst!
Zó herkenbaar en invoelbaar… machteloos energiek, de vibe die achter deze woorden schuilgaat…🌿⛩️🌿